Wybudowany w latach 19311933 biurowiec „Prudential” nie był pierwszym wysokościowcem, jaki powstał w przedwojennej stolicy. Wcześniej powstał tam budynek PASTy o wysokości pięćdziesiąt jeden metrów. Autorem projektu (zarówno pierwotnego jak i późniejszego Hotel Warszawa, w stylu socrealistycznym), był Marcin Weinfeld. Oddzielnie zaprojektowano konstrukcję budynku ze spawanej stali, ustawioną na żelbetowych fundamentach, autorami projektu byli Stefan Bryła oraz Wenczesław Poniż. Budowa wieżowca pochłonęła ogromną ilość materiałów budowlanych, w tym dwa miliony cegieł pustakowych, tysiąc pięćset ton stali oraz dwa tysiące ton cementu. Jeszcze przed II wojną światową, w roku 1936. na dachu budynku umieszczono maszt eksperymentalnej stacji telewizyjnej. Właśnie wtedy i w takich okolicznościach został uruchomiony przez Janusza Groszkowskiego (profesora Politechniki Warszawskiej) pierwszy w Europie nadajnik telewizyjny (na długo przed Niemcami, którzy zrobili to samo specjalnie na igrzyska olimpijskie w Berlinie). Podczas II wojny światowej, a głównie podczas Powstania Warszawskiego, biurowiec Prudential został ostrzelany około tysiącem pocisków. Jednak najpoważniejsze uszkodzenie (odchylenie budynku od pionu) było spowodowane użyciem pocisku o masie dwóch ton (kaliber 600 mm) z moździerza samobieżnego. Po wojnie wysokościowiec został odbudowany, jednak jego wygląd i funkcja uległy poważnej zmianie. Odbudowa przebiegała według nowego, socrealistycznego projektu, zaś od roku 1954. mieścił się tam luksusowy Hotel Warszawa. Hotel posiadał restaurację (dwieście miejsc), kawiarnię (sto miejsc), nocny lokal (dwadzieścia miejsc) oraz w sumie trzysta siedemdziesiąt pięć miejsc noclegowych (w pokojach jednoosobowych, dwuosobowych oraz jednym apartamencie).